Η Ρόμι και η Μιράντα μέσα από τα μάτια της Δελίνας
Μπορεί η Ρόμι και η Μιράντα να συνέβησαν «μια φορά κι έναν καιρό», αλλά δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα και ίσως οι μεγάλοι έχουμε περισσότερο ανάγκη να διαβάζουμε τα παραμύθια, ώστε να μη λησμονούμε τις αλήθειες που κρύβονται μέσα σε αυτά.
της ΔΕΛΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ
Η ιστορία του παραμυθιού μου με τίτλο «Ρόμι και Μιράντα» για παιδιά από τεσσάρων ετών και πάνω, αλλά και για μεγάλους –καμία φορά αναρωτιέμαι αν οι μεγάλοι έχουμε περισσότερο ανάγκη να διαβάζουμε τα παραμύθια, ώστε να μη λησμονούμε τις αλήθειες που κρύβονται μέσα σε αυτά- διαδραματίζεται σε έναν εξαιρετικά παράξενο –στις μέρες μας, δυστυχώς, ίσως όχι και τόσο παράξενο για μερικούς- κόσμο, όπου οι σκίουροι και οι ελέφαντες απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά, για ανεξήγητους θαμμένους στο πολύ μακρινό παρελθόν λόγους, να συνυπάρχουν.
Όταν τα παιδιά-σκιουράκια και τα παιδιά-ελεφαντάκια είναι αναγκασμένα να παίζουν σε χωριστά πάρκα, να φοιτούν σε ξεχωριστά σχολεία, να πηγαίνουν σε ξεχωριστές παιδικές χαρές, ώστε να μην κάνουν παρέα μεταξύ τους ποτέ… τότε σίγουρα κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά σε αυτόν τον κόσμο. Το ερώτημα που καταρχάς τίθεται είναι εάν και κατά πόσο είναι εφικτό αυτή η κατάσταση με κάποιον μαγικό τρόπο να ξεπεραστεί και όλοι να αντιληφθούν το γελοίο που (αυτή) κρύβει. Και η απάντηση, βεβαίως, είναι η ίδια που είναι πάντα όταν αναλαμβάνουν δράση τα παιδιά. Τα σοφά παιδιά. Τα σκεπτόμενα παιδιά. Τα υπέροχα παιδιά. Οι μελλοντικές γενιές που πάντα μας βάζουν τα γυαλιά. Κι έτσι, άλλωστε, πρέπει. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Οφείλουμε όλοι μας να αντιληφθούμε πως η κάθε επόμενη γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Τα δικά μας παιδιά μπορούν να μας ξεπεράσουν, πρέπει να μας ξεπεράσουν και θα μας ξεπεράσουν…
Έτσι, στο παραμύθι μας, δυο υπέροχα σκεπτόμενα πλασματάκια, μια μικρή ελεφαντίνα και μια σκιουρίτσα, οι Ρόμι και Μιράντα, μια μέρα ενός ζεστού καλοκαιριάτικου μεσημεριού κάθισαν δίπλα δίπλα στη σκιά ενός δέντρου και άρχισαν να μιλούν. Και συνέχισαν να μιλούν, να μιλούν και να τραγουδούν και να παίζουν… ώσπου ανακάλυψαν αυτό που από πάντα υποπτεύονταν και μέσα στην ψυχή τους ήξεραν. Ότι υπάρχει, παρά τις όποιες διαφωνίες και διαφορές τους, κοινός τόπος. Τα δυο τόσο διαφορετικά στην όψη –και όχι μόνο, αλλά και στη σκέψη ενδεχομένως, στον χαρακτήρα…- ζωάκια, αντιλήφθηκαν και επίσημα πως είχαν ίδια όνειρα, ίδιες ανάγκες για αγάπη, για φίλους, για συμπόνια και ένιωθαν τα ίδια συναισθήματα χαράς, θλίψης, συγκίνησης…
Και μπορεί όλα αυτά να συνέβησαν «μια φορά κι έναν καιρό» σε κάποιον κόσμο – δημιούργημα της φαντασίας μου, ωστόσο πολλά στοιχεία της ιστορίας δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Ποιος μπορεί να μη συμφωνήσει σε αυτό; Αν αντικαταστήσουμε τις λέξεις «Σκίουρος» και «Ελέφαντας» με δύο άλλες λέξεις… Όποιες σκεφτεί ο καθένας, ίσως να αντιληφθούμε εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα. Για τον κόσμο, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τους άλλους, αλλά κυρίως για τον ίδιο μας τον εαυτό. Και ας αναρωτηθούμε το εξής: Αν τελικά ένα σκιουράκι κατάφερε να παίξει με μια ελεφαντίνα στο πάρκο των ελεφάντων γεμάτο από παιδιά-ελεφαντάκια… Μήπως τελικά δεν υπάρχει εμπόδιο ανυπέρβλητο και πρόβλημα άλυτο;
Δείτε το συγγραφικό έργο της Δελίνας Βασιλειάδη εδώ
