Τα αδέσποτα των Αθηνών

Δυστυχώς, οι περισσότεροι, μόλις βαρεθούν τα κατοικίδιά τους, σπεύδουν πονηρά να τα εγκαταλείψουν κάπου μακριά από το σπίτι τους. Η ζωή στους δρόμους όμως είναι ιδιαίτερα σκληρή και οι κίνδυνοι που παραμονεύουν ατελείωτοι…

της ΛΟΥΚΙΑΣ ΜΑΝΩΚΑ

Για τα αδέσποτα, η ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια, φαίνεται πιο δύσκολη απ’ όσο κάποιοι άνθρωποι φαντάζονται:
Οσφραίνομαι το σκοτάδι που αρχίζει να αγκαλιάζει σιγά-σιγά την πόλη. Βρίσκω την πιο κοντινή, σίγουρη κρυψώνα από αυτές που εμείς οι αδέσποτοι σκύλοι έχουμε ανακαλύψει για να λουφάζουμε..

Η ζωή στους δρόμους είναι ιδιαίτερα σκληρή. Οι κίνδυνοι που παραμονεύουν ατελείωτοι, οπότε πρέπει να είμαι σε συνεχή επαγρύπνηση. Σήμερα είμαι πολύ λυπημένος. Πενθώ για την αγαπημένη μου φίλη, την Ίρμα, την πιο χαριτωμένη σκυλίτσα της γειτονιάς μας. Κάποιος ασυνείδητος-εννοείται άνθρωπος-της σφύριξε φιλικά, την χάιδεψε και ύστερα της πρόσφερε ένα μεζεδάκι. Εκείνη κούνησε με σκέρτσο την άσπρη ουρά της και το κατάπιε ανυποψίαστη και ευτυχισμένη. Σε λίγη ώρα έγινε το κακό. Η Ίρμα πέθανε βασανιστικά στην πλατεία Εξαρχείων από την φόλα του ύπουλου ανθρώπου, μπροστά στα μάτια όλων εμάς των αδέσποτων φίλων της.

Επακολούθησε μεγάλος σαματάς. Κάποιοι έβριζαν αυτόν που είχε δώσει το δηλητήριο στην Ίρμα, ενώ άλλοι τα έβαλαν με εμάς, τα αδέσποτα ζώα, επειδή αλητεύουμε και λερώνουμε τις γωνίες και τις πρασιές, καθώς ψάχνουμε για κανένα ξεροκόμματο. Έλεγαν πως έχουμε πληθύνει, πως απειλούμε τάχα την δημόσια υγεία, πως υποβαθμίζουμε και καταστρέφουμε την γειτονιά. Και μήπως φταίμε εμείς για αυτό; Μήπως μας αρέσει να ζούμε αδέσποτα δίχως ένα σπιτικό δίχως ένα καλό αφεντικό να μας φροντίζει;

Δυστυχώς, οι περισσότεροι που ανήκουν στο γένος των ανθρώπων, μόλις βαρεθούν τα κατοικίδιά τους, σπεύδουν πονηρά να τα εγκαταλείψουν κάπου μακριά από το σπίτι τους. Ή πετάνε στον δρόμο τα μικρά που γεννούν, διότι τους είναι ανεπιθύμητα. Μερικοί χρησιμοποιούν ακόμα και φόλες.  Αποκαλύπτουν έτσι τον ανάλγητο εαυτό τους σε κάθε ον που δεν έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει.

Αλλά αναρωτιέμαι πόσο βλάπτουμε, εμείς τα αδέσποτα,  την γειτονιά ή καταστρέφουμε το περιβάλλον συγκριτικά με τους ανθρώπους. Την ζημιά που έχει προξενήσει στη γη και στα όντα της το ανθρώπινο γένος, με τα δηλητήρια και τα καταστροφικά όπλα, δεν θα μπορούσαν ποτέ να την καταφέρουν όλοι οι σκύλοι και οι γάτες του πλανήτη μαζί.

Βέβαια ο άνθρωπος είναι το εξελιγμένο είδος. Είναι αυτός που κυβερνάει τον πλανήτη, ενώ ο σκύλος ανήκει στο πρωτόγονο είδος του ζωικού κόσμου. Σύμφωνα με επιστημονικές θεωρίες, οι διαφορές μας είναι τεράστιες. Όμως για εμένα η πιο σημαντική διαφορά είναι ότι εμείς προσφέρουμε την αγάπη και την αφοσίωσή μας στους ανθρώπους με αστείο αντάλλαγμα, όπως ένα χάδι ή ένα πιάτο αποφάγια. Ακόμα, δεν διστάζουμε να θυσιάσουμε και την ίδια μας την ζωή για να προστατέψουμε τα αφεντικά μας. Εκείνοι, πάλι, για να δώσουν έστω και το παραμικρό ψήγμα από τα παραπάνω συναισθήματα, πρέπει πρώτα να έχουν εισπράξει ένα γερό αντίτιμο, ή να στοχεύουν να το εισπράξουν. Για αυτό, το ανώτερο ον που κυβερνάει τον πλανήτη, καταλήγει να αποζητά τη συντροφιά ενός απλοϊκού πλάσματος, ενός σκύλου, μήπως και απολαύσει λίγη από την αληθινή φιλία και την αγάπη που του έχει στερήσει η εξέλιξη.

Πάντως να ξέρετε πως όποιος χρησιμοποιήσει τη λέξη «ζώο» για να χαρακτηρίσει υποτιμητικά τον ανεγκέφαλο και αγενή διπλανό του,  θα έχει να κάνει με εμένα τον Τίγρη τον σκύλο, τον Τίγρη των Εξαρχείων!

Δείτε το συγγραφικό έργο της Λουκίας Μανώκα εδώ